Ciemność ósma.

Bóg nigdy nie mruga. On patrzy, a kiedy jest nam naprawdę źle zaczyna działać. Czasem tego nie dostrzegamy, ale jestem pewna, że On nas wspomaga.

Był w każdej sekundzie mojego życia, ale najbardziej czułam Go, kiedy płakałam. Pocieszał mnie, gładząc moje plecy Swoją ojcowską ręką.

Nie obrażał się, gdy wątpiłam, a nawet wtedy, kiedy to ja gniewałam się na Niego.

Bo moje oczy nie działają.

Bo nie mam idealnej figury.

Bo nic nie jest, tak, jak ja tego chcę.

Bo koleżanki się ode mnie odwróciły.

Nie lekceważy problemów, które mogą wydawać się błahe. Wspomaga mnie w każdej milisekundzie mojego życia. Tak jest od zawsze i na zawsze.

-Ile razy w ciągu dnia człowiek mruga? – spytałam siedzącego obok Mateusza

-Ciężkie pytanie, nie wiem – odpowiedział bezradnie – O czym myślisz? – dodał pospiesznie

-Takie tam..-machnęłam ręką

Nie pytał o nic więcej. Wiedział, że nie udzielę mu odpowiedzi. Jednocześnie miał świadomość, iż wszystko jest w porządku. Dosyć skomplikowane, prawda?

- Zawsze zadajesz trudne pytania –stwierdził

-Dla kogoś, kto tyle czyta nie powinny takie być – zaśmiałam się serdecznie- Poza tym, czyżbyś nie studiował medycyny?

-Na studiach nie czytają nam ciekawostek- prawdopodobnie pokręcił głową ze zrezygnowaniem- Zaraz sprawdzę w Internecie, skoro, aż tak ci na tym zależy.

Nastąpiła chwila błogiej ciszy. Leciutko wystukiwałam jakiś rytm na poręczy krzesła. Zastanawiałam się, czy dzisiaj też przyjdzie. Parę dni temu myślałam, że już nigdy więcej się nie zobaczymy, a teraz? Życie bywa nieprzewidywalne. Chciałabym, żeby przyszedł. Sama nie wiem czemu, po prostu. Kiedy czegoś pragniemy rzadko zastanawiamy się dlaczego. Jesteśmy, jak wiecznie rozwydrzone dzieci. Myślimy, że wszystko się nam należy.

-Prawie sto osiemdziesiąt tysięcy razy- głos Mateusza rozległ się tuż obok- Niesamowite- dodał

-Co? – spytałam osłupiała

-Tyle razy dziennie mruga człowiek. Przed chwilą o to pytałaś. Co z tobą? – zapytał trochę urażony

-Przepraszam, zamyśliłam się.

-Uważaj, bo zostaniesz filozofem, a z tego nie wyżyjesz- fuknął cicho, co oznacza, że się uśmiechnął

-Może bogaty lekarz poratuje młodszą siostrę- uniosłam kubek herbaty do ust, aby się napić

-Na to bym nie liczył- poklepał mnie po ramieniu

-Cham- stwardziałam pewnie, niczym małe dziecko wydające srogi wyrok nad dorosłym niechcącym kupić mu zabawki

-To szynka, po angielsku – stwierdził z lekką pogardą mój braciszek, po czym wszedł domu, o czym świadczył trzask drzwi

***

-Przechodziłeś przypadkiem? – zapytałam

-Uwierzyłabyś, gdybym tak powiedział?

-Nie- zaśmiałam się

-Skąd masz tyle pewności siebie?

-Kupiłam, kiedy ty stałeś po dobry wzrok

Powiedziałam, to z taką lekkością, z jaką akrobatki wykonują skomplikowane układy i sama się zadziwiłam. Zazwyczaj sprawiało mi to ból. Dziwne, prawda? Bez problemu informowałam, że jestem niewidoma, ale kompletnie nie potrafiłam mówić o tym w jakimkolwiek innym kontekście. Po chwili usłyszałam cichy śmiech.

-Myślę, że mogliśmy spotkać się w tej kolejce, akurat, jak wracałem ze wzrokiem.

-Byłam spóźniona?

-Kiedy ty stałaś po rozum, inteligencję i te sprawy, ja pakowałem refleks do kolejnej siatki.

-Założę się, że i w kolejce po mądrość mogliśmy się spotkać – uśmiechnęłam się przyjaźnie

-Nie możesz mieć pewności – zapewnił mnie

-Ty też –odbiłam piłeczkę

-Chcesz powiedzieć, że jesteś głupia?

-Chcę powiedzieć, że jesteś inteligentny.

-Przecież prawie się nie znamy –chyba usiadł bliżej mnie

-Mogłabym odpowiedzieć ci tym samym.

Czułam, że przewaga jest po mojej stronie, ale emanował niesamowitym spokojem i, a jakże – pewnością siebie. Byłam prawie pewna, że siedzi na krześle z wyciągniętymi nogami. Gdyby mógł pogwizdywałby jeszcze. Denerwował mnie, a najgorsze było to, że im bardziej o nim myślałam, o tym, co teraz robi, czy powie za chwilę, tym bardziej…

Pragnęłam go.

Bardzo mocne słowa, może aż zbytnio, ale uczucie, które ogarniało mnie, kiedy wiedziałam, że jest obok, kiedy rozmawiał ze mną potrzebowało wielkich określeń. To wszystko dotarło do mnie w jednym momencie. Bałam się tego, ale nie mogłam pozostać obojętna. Nagle, z każdym jego słowem moje serce biło szybciej, chciało wyrwać się z piersi, niepotrzebnego ograniczenia. Po raz pierwszy poczułam coś równie mocnego. Odurzało mnie, niczym alkohol, ale nie niosło ze sobą skutków ubocznych. Było moją słodką tajemnicą, sekretem, jedyną naprawdę prywatną rzeczą, jakiej zaznałam. Nie ma nic bardziej intymnego i sekretnego, niż uderzenia własnego serca. Drugi człowiek może poczuć i przeżyć wszystko, co ty, ale nigdy wasze klatki piersiowe nie poczują podobnego ucisku ani przez wasze ciała nie przejdzie tyle samo ciepła na widok pewnej, szczególnej osoby.

-Chodźmy gdzieś- powiedział nagle

Mruknęłam tylko nie wiedząc, co odpowiedzieć.

-Powłóczmy się po plaży, dotknijmy stopami mokrego od ciepłego, letniego deszczu piasku. Tylko tyle…

-I aż tyle – uśmiechnęłam się

-Nie proponuję ci wyprawy na drugi koniec świata, chociaż z chęcią bym to zrobił.

-Dlaczego?, przecież prawie się nie znamy– pokręciłam głową

-Właśnie dlatego – odpowiedział pewnie

Wstał i chwycił moją rękę praktycznie zmuszając mnie do podniesienia się z fotela. Przez moje ciało przeszedł dreszcz.

-Mam puścić i kierować cię słowami, czy…

Nie pozwoliłam mu dokończyć.

-Tak jest dobrze – powiedziałam i uścisnęłam jego dłoń

~~~

Powracam? Chyba tak. Nareszcie. Następnych rozdziałów spodziewajcie się, co tydzień lub dwa.